Łacińskie słowo bellus, od którego Linneusz nadał jej nazwę, oznacza
ładny, grzeczny, piękny. Stokrotka jako symbol niewinności była poświęcona
Matce Boskiej. Wzmianki o roślinie znajdują się w mitologii nordyckiej.
Inne jej nazwy to stokroć trwała, stokroć pospolita, gęsie
pępki (moja ulubiona), przypołudnik czerwony. W języku angielskim jest znana jako
daisy.
 |
| Źródło ilustracji: Wikipedia |
Stokrotka kwitnie od marca do listopada, czasem grudnia, w zależności od warunków pogodowych. Liście pozostają zielone nawet pod śniegiem.
Surowiec
Surowiec stanowią koszyczki kwiatowe stokrotki bez szypułek
lub z jej resztą długości do 0,5cm (Flos Bellidis syn. Flos Symphyti minoris),
zbierane w fazie wczesnego rozkwitu od wczesnej wiosny do jesieni, a potem
suszone w warunkach naturalnych, w cieniu i przewiewie rozłożone pojedynczą warstwą
lub w suszarniach w temperaturze do 40⁰C. Prawidłowo wysuszone powinny zachować
barwę, nie powinny natomiast być pokruszone.
Suszony kwiat stokrotki można kupić w zielarniach.
Lecznicze działanie wykazują także liście i pąki kwiatowe.
Lecznicze działanie wykazują także liście i pąki kwiatowe.
Młode listki i kwiaty można dodawać do sałatek.
Stokrotka jest rośliną miododajną.
Związki czynne
Kwiaty stokrotki zawierają m.in. saponiny trójterpenowe
(bellissaponiny), związki garbnikowe, flawonoidy, antocyjany, śluzy, kwasy
organiczne (kw. jabłkowy, kw. winowy), substancje żywicowe, woski, olejek
eteryczny (mircen, octan geranylu), sole mineralne.
Z analiz porównawczych dotyczących zawartości flawonoidów w
stokrotce dziko rosnącej i jej odmianach hodowlanych wynika, że koszyczki mają zbliżony
skład, natomiast liście roślin z upraw są jakościowo uboższe.
Działanie
Odwary z kwiatów stosuje się w stanach zapalnych dróg
oddechowych, dzięki zawartym w nim saponinom triterpenowym pobudzają one wydzielanie
śluzu i ruchy nabłonka rzęskowego, działają wykrztuśnie, upłynniają zalegającą
wydzielinę. Współczesne badania dowodzą, że działają również przeciwbakteryjnie
na bakterie Gram(+) i Gram(-) dzięki zawartości związków poliacetylenowych oraz hamują rozwój grzybów patogennych z
rodzaju Candida, Rhodotorula, Aspergillus. Poza tym wykazują działanie
moczopędne, a zarazem odtruwające - przez medycynę ludową uznane są za środek „czyszczący
krew”. Wykorzystuje się je zatem pomocniczo w kamicy nerkowej i przy zapaleniu
stawów. Pozytywnie wpływają też na funkcjonowanie wątroby. Stosuje się je także
w schorzeniach skórnych – trądziku, łojotoku, egzemach.
Poza tym w lecznictwie
ludowym stokrotka stosowana jest jako środek przeciwgorączkowy i hamujący
krwawienia, a także ogólnie wzmacniający.
Kwiaty wykorzystuje się jako składnik mieszanek, np.
moczopędnych i odtruwających, razem z korzeniem mniszka, zielem nawłoci,
liściem brzozy, zielem skrzypu, kwiatem bzu.
Według Kuźniewskiego i Augustyn-Puziewicz napar z kwiatów i
ziela pity 3 razy dziennie po 0,5 szklanki obniża ciśnienie krwi, działa
przeciwmiażdżycowo, a także pomaga przy nieregularnym miesiączkowaniu.
Na rynku dostępny jest preparat dla osób cierpiących na
fibromialgię zawierający ekstrakt z liści stokrotki.
Zbigniew T. Nowak poleca wiosenne kuracje sokiem z
koszyczków i liści stokrotki, szczególnie korzystnie wpływające na stan skóry,
o których możecie przeczytać tutaj.
Zewnętrznie odwar w formie okładów przykłada się na
niegojące się ranny, obrzęki, siniaki, kontuzje, dla wzmocnienia pękających
naczyń krwionośnych. Można w tym wypadku łączyć kwiaty stokrotki z zielem
nostrzyka, kwiatem kasztanowca, kwiatem nagietka, liściem babki lancetowatej. Odwar
wykorzystuje się także do irygacji przy upławach.
W kosmetologii wyciągów ze stokrotki używa się do
rozjaśniania plam wątrobowych i piegów. Prawdopodobnie zawarte w nich związki
polifenolowe hamują aktywność tyrozynazy, enzymu biorącego udział w syntezie
melaniny.
Mieszanki i kuracje z zastosowaniem stokrotki:
Stosowanie wewnętrzne
Stosowanie zewnętrzne:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz